Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1


WaterTower Music (0886977947124)
Película | Fecha de estreno: 16/11/2010 | Medio: CD
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.Oblivitate3:02
2.Snape to MaIfoy Manor1:58
3.PoIyjuice Potion3:32
4.Sky Battle3:49
5.At The Burrow2:35
6.Harry and Ginny1:44
7.The Will3:39
8.Death Eaters3:15
9.Dobby3:49
10.Ministry of Magic1:46
11.Detonators2:23
12.The Locket1:52
13.Fireplaces Escape2:55
14.Ron Leaves2:36
15.The Exodus1:38
16.Godric's HolIow Graveyard3:15
17.BathiIda Bagshot3:54
18.Hermione's Parents5:51
19.Destroying the Locke1:11
20.Ron's Speech2:17
21.Lovegood3:28
22.The DeathIy HalIows3:18
23.Captured and Tortured2:57
24.Rescuing Hermione1:51
25.FarewelI to Dobby3:44
26.The Elder Wand1:37
 73:55
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Thomas-Jeremy Visser, Publicado en (Neerlandés)
Er is al veel over geschreven en gezegd. De muziek voor de Harry Potter-serie. Iedere regisseur, van Columbus tot aan Yates, heeft hiermee te maken gehad. De geschiedenis ervan is ons allen bekend. Williams schreef voor Harry Potter and the Sorcerer's Stone prachtige, magische muziek. Het paste prima bij de beelden. De score zat vol met thema's en er zaten ontelbaar veel motieven in. In Harry Potter and the Chamber of Secrets voegde hij die thema's en motieven samen en schreef enkele sterke stukken erbij, maar de verassing was er wel een beetje vanaf. Voor Harry Potter and the Prisoner of Azkaban schreef hij andere muziek. Met middeleeuwse invloeden en enkele nieuwe, prachtige thema's wist hij voor velen de beste score in de serie tot nu toe te maken. Mike Newell huurde voor het door hem geregisseerde Harry Potter and the Goblet of Fire de componist Patrick Doyle in, met wie hij eerder samenwerkte tijdens Donnie Brasco. Doyle bleef redelijk trouw aan Williams' thema's, en voegde enkele harde actie en romantiek toe aan de serie. Toen David Yates aan het roer kwam te staan huurde hij voor Harry Potter and the Order of the Phoenix de totaal onbekende componist Nicholas Hooper in. Hooper probeerde al sinds 1985 aan de bak te komen als filmcomponist, maar tot aan The Order of the Phoenix was de tv-film Prime Suspect: The Final Act zijn best bekende score. Zijn muziek werd gemixt ontvangen, ook hier op filmmuziek.be. De magie zou ontbreken en er was te weinig over van Williams' thema's. En dat terwijl nummers zoals The Ministry of Magic, Posession, Dumbledore's Army en The Room of Requirements makkelijk het niveau van Williams behaalden. Harry Potter and the Half-Blood Prince is in mijn ogen de meest geslaagde uit de reeks (serieus Mitchell, een 3?!?). Hooper hintte erg vaak naar Williams, schreef een buitengewoon mooi thema voor schoolhoofd Albus Dumbledore en wist ons voor het eerst in 407 minuten echt te emotioneren.
Hooper vondt het echter iets teveel werk, en wilde meer tijd doorbrengen met zijn familie. Hoewel hij hintte en hoopte op een afsluiter van Williams gaat dat niet gebeuren. Want het is de grote Alexandre Desplat die muziek schreef voor Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I, en ook het vervolg, en het allerlaatste deel zal voorzien van muziek.

Alexandre Desplat is momenteel misschien wel de beste componist die er is. De man sleepte in de afgelopen jaren maar liefst drie Oscarnominaties binnen en schreef enkele fenomenale scores. Er zijn verschillende redenen achter dat succes. Ten eerste heeft de man een geheel eigen stijl, die hem de mogelijk biedt om alles te doen wat hij wil. Zijn manier van componeren en zijn instrumentale kennis bieden hem een enorm bereik. Hierdoor was hij in staat muziek te schrijven voor politieke thrillers zoals The Queen en The Special Relationship, ongeremde actie te laten horen in Firewall en Hostage, romantiek en drama te combineren in Lust, Caution en The Painted Veil, en fantastierijke stukken te schrijven voor The Golden Compass en New Moon. En iedereen die vooral die laatste twee genoemde scores heeft beluisterd weet hoe goed Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I wel niet moet zijn. Maar tegen alle verwachtingen in, is dat Helaas niet zo.
Het is, zoals collega Joris Hermy al vermeldde, verdomde moeilijk om toe te geven dat een project niet aan je verwachtingen voldoet. En al helemaal als het om iets gaat waar je echt naartoe heb geleefd. In de trailers van Harry Potter 7.1 werd het al vermeld: 'The Motion Picture Event of a Generation'. Dat doet me terugdenken aan de eerste keer dat ik 'De Steen de Wijzen' las in 1998, en dan komen meteen de beelden van de films voorbij. En hoewel miljoenen de film zullen gaan bekijken, en ik er niet aan twijfel dat ook ik tevreden de bioscoop zal uitlopen, is de score natuurlijk een geheel andere zaak. Desplat komt met een werk aan waarvan ik en zo te zien ook mijn collega's nou eigenlijk niet weten wat er mis mee is en wat er goed aan is.

Desplat beloofde ons dat hij, als het materiaal het hem toeliet, hij Hedwig's thema zonder te twijfelen zou inzetten. We horen het welgeteld twee keer voorbij komen, even vaak als in Hooper's werken, en veertien keer minder als in The Sorcerer's Stone. Nou vind ik het thema geweldig, maar ik vond het prima dat andere thema's wat meer de ruimte kregen in de latere delen. Desplat heeft de boeken gelezen, de films meerdere keren gezien en alle scores beluisterd. Hij geeft in een interview toe: 'Ik kan niet muziek schrijven zoals John Williams dat doet. Ik durf het niet eens te proberen. Hij is de meester in ons vak, maar wij (hijzelf en andere collega's) moeten onze eigen weg kiezen, en onze eigen stem in de muziek vinden als we de onszelf willen uitdagen.' Het zijn wijze woorden, en verklaren deels waarom Hedwig's theme slechts twee keer te horen is. In datzelfde interview meldde hij dat hij en regisseur David Yates het thema op hele accurate momenten gebruiken. Op momenten dat een belangerijk personage sterft, of op een moment dat Potter zijn volwassenheid beseft, en zijn onschuld verliest. Het thema komt in de film echter veel vaker terug. Voor de die-hard fans is het dus wachten tot de ietwat luxuezere uitgave die in december uitkomt. Hoe intelligent en slim Desplat’s reden ook mag klinken, het gemis is er niet minder om. Want Potter 7.1, hoe donker de episode ook mag zijn, en hoeveel doden er ook zullen vallen, heeft als grote handicap het ontbreken van magie. Het is er gewoonweg te weinig. Nergens horen we de fantasierijke allure van Williams, er is geen moment waarop Desplat ook maar in de buurt komt van Doyle's romantiek, en ook Hooper's sterke thema's worden gevoelloos overgeslagen. En dat terwijl de serie muzikaal al zo is uitgerokken door alle invloeden van al die verschillende componisten. En het maakt dan niet eens uit of Williams de eerste was of niet. Velen hoopten op een score die het beste van alle componisten zou combineren, maar Desplat slaat die vraag gewoonweg over, en gaat compleet zijn eigen gang. Dat resulteert in een hele goede score voor een dramafilm, maar een minder geslaagde Potter-score.

Thematisch is dit de sterkste score uit de reeks sinds Williams het terrein verliet. Want alles en iedereen krijgt er een van Desplat. Het eerste thema, je kan het een hoofdthema noemen, is het Obliviate-thema. Het is een emotioneel en dragend thema dat op effectieve wijze invalt op de juiste tijden. Het weergeeft de manier waarop de drie hoofdrolspelers hun kindertijd achter zich laten en op agressieve en snelle wijze leren om te gaan met hun volwassenheid. Die punten krijgt Desplat sowieso wel binnen. Al in de eerste track zet hij met dit thema de toon van de score. Donker met een laagje emotie. De magie is weg, de duisternis zet in. Die duisternis wordt nog wat verder verkend in het bijzonder goede Snape to Malfoy Manor. De 'Dark Lord' krijgt een naargeestig, sinister thema, dat om eerlijk te zijn het simpele thema van Williams, en de motieven van Doyle gewoonweg doet vergeten. Met snel en ritmisch strijkwerk, een gebalanceerd koor dat van Elfman had kunnen komen en snerpende blazers kan men de zwevende zwarte schaduwen al dood en verderf zien zaaien. Het tweede 'kwaadaardige' thema is geschreven voor een van Voldemort's Horcruxes (Gruzielementen). Het is slechts een paar keer te horen op de score (The Locket, Destroying the Locket), maar blijft goed hangen. Het heeft in de verte wat weg van een waltz, zei het een grillige. Het is een absurd en griezelig stuk muziek.

Dobby’s thema is logischerwijs wat van een kalmere, vrolijkere aard. Het is een opvallend rustig thema, en Desplat maakt van de gelegenheid gebruik om de luisteraar tussen de zware passages ietwat luchtigheid te geven. Met houtblazers, percussie en strijkers weet de man een luchtig stuk te schrijven wat soms doet denken aan zijn eigen Cheri. Dan is er nog een vierde thema, dat voor The Deathly Hallows zelf. Ook hier drukt de man zijn eigen stempel goed op. Het is een intrigerend, mysterieus thema dat alle instrumentaties van Desplat laat horen, en ook de muzikale overgangen zijn duidelijk van zijn hand. Ook komt er een redelijk nieuw percussieinstrument ten gehore, de Hang, een tijdje terug geintroduceerd in Bern. Dit zorgt voor de ietwat exotische tonen in het thema.
Thematisch is de score nagenoeg perfect. Tussen de thema’s door valt echter ook genoeg te beleven. Ten eerste is er actiemuziek om je vingers bij af te likken. Al in de vierde track, Sky Battle, laat Desplat zich helemaal gaan. Met wervelende strijkers, snel slagspel en pompende blazers maakt hij prachtige, drukke actiemuziek zoals we dat normaliter alleen van Williams mogen verwachten. Desplat schiet alle kanten op en geeft hier en daar een hint naar Hedwig’s thema, om vervolgens ongeremd door te denderen. Ministry of Magic is ritmisch en pompeus, en wordt gesierd door prachtig spel van vrijwel de gehele blazerssectie. Detonators is wat minder serieus van toon, maar behoudt de elementen van de vorige track op waardige wijze. Fireplaces Escape is dan weer wat dramatischer. Het begint episch, met sterk en kort koor op de slagen van de percussie. De track wordt wat kalmer hierna, maar herpakt zichzelf hierna door actiemuziek te laten horen met motieven uit Sky Battle. Recuing Hermione is ietwat kalmer. We horen hier en daar bliksemsnelle actiemuziek, maar daar tussen in zit teveel kalme muziek om het een echte actietrack te noemen. Het sterkst laat Desplat zijn talent als actiecomponist horen in Destroying the Locket. Waar de rest van de actiemuziek vooral snel en agressief is, horen we hier daadwerkelijke emotie. Op meeslepende wijze horen we een ietwat andere versie van het Obliviate thema met tollende strijkers eronder. Als het zijn hoogtepunt bereikt horen we dan de blazerssectie erover heen knallen.

Als je de score niet koopt voor de goede thema’s of de sterke actiemuziek zou ik als derde argument kunnen aankaarten dat Desplat ook op krachtige wijze de emotie laat horen. Toegegeven, het is niet de sterkste van de drie argumenten. Want hier laat Desplat wel degelijk wat punten liggen. Zo is het ronduit schandalig dat Desplat de mogelijkheid aanpakt om een mooi thema voor Ginny en Harry neer te zetten. Want juist daar zorgt Desplat meestal voor kippenvel: prachtige liefdesthema’s, gespeeld op piano en nauw aansluitend op de beelden. Scores als New Moon, Benjamin Button, Lust/Caution, The Painted Veil: allemaal hebben ze een liefdesthema om bij weg te zwijmelen. In de belangerijkste score uit zijn carriere tot nu toe horen we een paar saaie aanslagen, en dan neemt saai strijkwerk het over. Ook Ron Leaves en Ron’s Speech (dat juist die track Yates overtuigde om Desplat voor het volgende deel te vragen snap ik echt niet) en Hermione’s Parents zijn tracks om bij in slaap te vallen. Er is echter ook nog wel wat over om van te genieten. In The Will horen we een kleine verwijzing naar Hooper’s prachtige muziek voor het trieste einde van het vorige deel, en worden we door mooi strijkwerk vergezeld, en horen we zelf Hedwig’s theme even voorbij komen op een enkele viool. Dezelfde combinatie van strijkers horen we nog mooier spelen in Godric’s Hollow Graveyard. Hierin horen we ook enkele malen het Deathly Hallows thema voorbij komen. Een emotionele track met hier en daar glochenspiel en piano. Het is de enige track die ook maar iets van de magie van de vorige scores laat horen. Een van de beste tracks van de score is zonder twijfel The Exodus. Een licht valse viool speelt prachtig mee op de begeleidende, donkere blazers en strijkers. Het is een veel te kort maar ontzettend mooi stuk muziek dat zo in een dramafilm had gepast.

En juist dat is het probleem wat deze Potterscore minder maakt dan de rest. Het is héél erg dramatisch. Er is geen ruimte meer voor fantasie. En hierdoor verliest het ook de identiteit van een Potter-score. Williams gaf in de eerste twee delen de magie mee, in het derde deel voegde hij daar een beetje duisternis aan toe. Doyle maakte het wat geweldadiger en romantischer tegelijkertijd, en Hooper voegde deze elementen samen, en maakte voegde er hier en daar wat minimalisme aan toe. The Deahtly Hallows is geen verfrissende score die zoals het derde, vierde en vijfde deel het goede eruit haalt en doorgaat op diens eigen weg. Sterker nog, je zou deze score eerder een dramatische, pikdonkere, ijskoude douche kunnen noemen. Want waar je ook luistert; het is zwaar, snel, grauw en emotioneel. En natuurlijk is de film ook dat alles vergeleken met de vorige delen, maar Desplat slaat gewoonweg door. Hij componeert goede muziek, maar nergens klinkt het als een Potter-score. En dat is eigenlijk de grootste teleurstelling die er mogelijk is. De beste filmcomponist van dit moment schrijft voor een Harry Potter film veel te dramatische muziek en draait de magie in de serie de nek om.
Sterke thema’s, krachtige actiemuziek en hooglopende emoties vormen goede filmmuziek...als het voor een dramafilm was geschreven.



Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Sander Neyt, Publicado en (Neerlandés)
Xenophilius LovegoodThe Elder Wand, the most powerful wand ever made. The Resurrection Stone.
The Cloak of Invisibility. Together, they make the Deathly Hallows. Together, they make one master of death.

Met Harry Potter And The Deathly Hallows is er een eind gekomen aan de serie dat zoveel betekende voor de mensen van mijn generatie. Net zoals vele ben ik opgegroeid met de boeken en met de films, en het was voor mij een donkere en leuke dag tegelijk toen ik het laatste boek kocht. Meteen uitgelezen omdat ik zodanig benieuwd was hoe de serie zou eindigen. Maar toen ik het laatste blad omsloeg en het boek dichtklapte was het besef daar dat het einde van mijn jeugd was aangebroken. Maar gelukkig hadden we de films nog, dus was het toch nog niet helemaal gedaan. Maar nu genoeg sentimentaliteit. Laten we eens terugkijken op de muziek.

Net zoals er vier regisseurs waren, waren er ook vier componisten. De favoriet van velen was natuurlijk John Williams. Zijn thema’s zijn intussen legendarisch geworden en de scores van de eerste drie films belanden nog in vele cd spelers. Ondanks het feit dat ik een fan ben van Williams vind ik zijn inbreng goed, maar niet de beste van de reeks. Later lees je welke componist ik prefereer. Patrick Doyle voorzag de vierde film van een bombastische score waar ik helemaal geen fan van ben. Een deel vond ik prachtig, een ander deel was waardeloos. Achter Doyle was het de beurt aan Nicholas Hooper. Een onbekende componist die al jaren voor televisie schreef. Hij bracht met zijn twee pogingen de twee beste scores uit de Harry Potter reeks. Vooral Harry Potter And The Half-Blood Prince was prachtig, en blijft tot op heden één van mijn favoriete scores. Hij bracht emotionaliteit in de reeks (Dumbledore’s Farewell) hij bracht minimalisme in de reeks, en zijn sterke thema’s blijven een hoogtepunt in de reeks. Jammer genoeg kwam hij niet terug voor de laatste twee films. Het stokje werd voor de laatste maal doorgegeven aan Alexandre Desplat, misschien wel de beste componist van deze tijd. Hieronder lees je mijn recensie van Harry Potter And The Deathly Hallows Part 1 gecomponeerd door Alexandre Desplat.

Net zoals mijn mederecensenten op deze site weet ik niet zo heel goed hoe ik deze score moet aanpakken, daarom dat het zo lang geduurd heeft om deze score te recenseren. Sommige zaken zijn uitmuntend, andere zaken kan ik niet naar luisteren. Wat ik vooral jammer vind aan deze score is dat de magie volledig verdwenen is. Elke componist voor Desplat wist duistere muziek met magie te combineren, en dit is iets wat Desplat niet kan. Nergens is de grandeur van voorgaande scores te horen. In de twee volgende delen van mijn recensie zal ik dat verder toelichten. Mijn eerste grote stuk gaat natuurlijk over de thema’s.

THEMA’S
Eerst en vooral is natuurlijk Hedwig’s Theme van de partij. Het is drie keer heel subtiel te horen in Polyjuice Potion, Skybattle en in The Will. Dit is nog minder dan in de vorige scores. Niet dat ik het zo heel erg vind. Ook al is Hedwig’s Theme het iconische thema van de reeks, het is naar ons hoofd gegooid in de eerste drie films, en daarom vind ik het geen ramp dat de muziek niet zo heel vaak meer gebruikt wordt.
Het grootste thema dat deze Franse componist voor deze score schreef is het thema voor het trio voor het eerste te horen in “Obliviate”. Het begint allemaal heel rustig. De strijkers beginnen de basislijn voor het stuk, en de Franse hoorn komt erbij vooraleer de strijkers en een dwarsfluit de boel volledig overnemen. Het is een vrij emotioneel stuk en het klinkt inderdaad een heel stuk volwassener dan de muziek uit de voorgaande delen. In de film wordt dit gebruikt als er belangrijke zaken met het trio gebeurd, zoals het begin van de film.

In Snape To Malfoy Manor krijg je twee thema’s te horen. Tussen haakjes dit is een zeer sterke track. De laag spelende strijkers spelen het thema van de dooddoeners dat je ook de horen krijgt in het nummer Death Eaters. Het thema dat bovenop het thema van de dooddoeners wordt gespeeld is niet minder dan het thema van Lord Voldemort zelf. Het is meteen ook het beste thema dat dit personage meekreeg. Zowel John Williams als Patrick Doyle hebben er één gecomponeerd voor deze schurk. Waar het thema van Williams niet meer zou passen in deze film en het thema van Doyle lachwekkend was, is het thema van Desplat veruit het beste.
The Order Of The Phoenix krijgt ook zijn eigen thema mee. Voor het eerst te horen in Polyjuice Potion. Het is een heldhaftig thema en het heeft zelfs iets van verbondenheid met zich mee. De verbondenheid dat de personages van de orde voelen.
Ook Dobby krijgt zijn eigen thema. Het is speels, luchtig en een beetje ondeugend. Het staat in de schaduw van wat Williams heeft geschreven voor dit zelfde personage. Het kan er bijlange niet aan tippen. Ook het medaillon heeft een thema meegekregen. Het is een soort duistere wals dat heel stil wordt gespeeld. Het komt vrij vaak terug in de film en op de score omdat het natuurlijk over de Horcruxes gaat.
The Deathly Hallows hebben ook een thema meegekregen en het staat recht tegenover dat dat van de Horcruxes. Dit thema is mysterieus maar het klinkt niet duister. Het is een vintage thema voor Desplat. Moeilijk gecomponeerd maar zeer goed geïnstrumenteerd. Een laatste thema is voor Lovegood. Een thema dat niet in de film wordt gebruikt, en dat is jammer. Want het is één van de beste thema’s van de score. Het past gewoonweg perfect bij dit geschift personage. In de gelijknamige track krijg je eerst het thema van de Hallows te horen gevolgd door een lichte hint van het thema van Lovegood gespeeld op de piano en dan pakt het thema van Lovegood volledig over. Prachtig gewoon.
Dit waren de voornaamste thema’s over naar het tweede deel van de recensie.

ACTIE
Er zit niet zo heel veel actie in deze score maar als ze uitbreekt, is ze geweldig. Sky Battle is de eerste grote actietrack op deze score. En het is natuurlijk duidelijk waar Desplat zijn mosterd vandaan heeft want de track klinkt helemaal Williams, een bewijs dat hij zijn voorgangers niet verloochent. Ook Fireplace Escape is een prachtig actienummer, alleen jammer dat hier wel heel veel invloeden van andere componisten te horen zijn. Het begin is vintage Williams, maar in het midden waar de xylofoon inspringt is de stijl van Danny Elfman te horen. Het heeft zelfs weg van een thema dat Elfman schreef voor Charlie And The Chocolate Factory. Ik vind het een beetje storend dat een stuk Elfman te horen is op een Harry Potter score. Zelfs aan James Horner denk ik bij het aanhoren van deze track. Op het einde gebruikt Desplat het zelfde trucje wat Horner toepaste bij Hard To Starboard. Wat ik jammer vind.

DE INZAKKENDE SCORE
De score begint fantastisch. De eerste vier tracks zijn geweldig, maar na deze tracks zakt de score in zoals een grote mislukte Engelse pudding. De muziek wordt saai, het is meer underscore met een paar uitspringende tracks die de score terug doet opleven. Maar deze recensent is bijna in slaap gevallen tijdens The Will, Ron Leaves, The Exodus en vele andere. Dit zijn tracks die voor mij niet op de score hadden moeten staan. Vooral Hermoine’s Parents is slaapverwekkend.

REFERENTIES
Wat ik dan wel goed van Desplat vind is dat hij zijn voorgangers niet verloochent. Er zijn invloeden te horen van John Williams zoals Sky Battle maar ook de klank van Nicholas Hooper is bij sommige momenten te horen. Bij het tweede deel van de track Dobby hoor je de typische strijkers van Hooper, het is misschien niet zijn melodie, maar toch ademt dat stuk de stijl van Hooper. Ook Captured And Torture gebruikt de geniale percussie dat Hooper ook gebruikte.

TWEE MEMORABELE TRACKS
Er zijn twee tracks op deze score die prachtig zijn, en de enige twee tracks die toch een beetje de stijl van Potter uitademen. De eerste is Godric’s Hollow Graveyard. Het nummer begint met het thema van de Hallows, maar dan komt er een prachtig emotioneel stuk waarbij de tranen in je ogen komen. Strijkers spelen een simpele maar een melodie die effect heeft. De daarbij passende beelden zorgen ervoor dat je een krop in de keel krijgt.
Maar de met voorsprong beste track is Farewell To Dobby. Het is voor deze score wat Dumbledore’s Farewell was voor Harry Potter And The Half-Blood Price. De emotioneelste, droevigste maar beste track. Sluit je ogen en luister naar deze muziek, je gaat je tranen niet kunnen bedwingen.

CONCLUSIE
Ik weet niet goed wat ik van deze score moet denken. Op bepaalde momenten is het heel sterke muziek, op andere momenten is de muziek ronduit zwak. Het is de beste Alexandre Desplat niet gelukt om de geweldige Nicholas Hooper te overtreffen. En de nieuwsgierige jongeman in mij zou wel eens willen weten wat Nicholas Hooper zou gecomponeerd hebben voor deze film moest hij teruggekomen zijn. Al bij al krijgt deze score een 7 van mij, omdat het op sommige momenten echt wel sterke muziek is. Voor mij heeft Desplat toch een steek laten vallen in wat de belangrijkste score is van carrière.

Score kopen als
 Je een fan bent van de muziek van Harry Potter
 Je een fan bent van Alexandre Desplat
 Je één van de meest emotionele tracks wilt horen van de serie.

Score links laten liggen als
 Je verwacht dat de thema’s van Williams en Hooper prominent aanwezig zijn op deze score
 Je geen fan bent van de muziek van Harry Potter

 Je alleen de beste score wilt kopen van Harry Potter, dan raad ik u de score aan van Harry Potter And The Half-Blood Prince van Nicholas Hooper aan.

Beste Tracks
 Snape To Malfoy Manor
 Godric’s Hollow Graveyard
 Farewell To Dobby.

Rufus Scrimgeour: These are dark times, there is no denying. Our world has perhaps faced no greater threat than it does today. But I say this to our citizenry: We, ever your servants, will continue to defend your liberty and repel the forces that seek to take it from you! Your Ministry remains, strong.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 08/10 - Crítica de Anthony Aguilar, Publicado en (Inglés)
It is no secret that Alexandre Desplat is a composer whose music has split the film score community in two. On the one hand, there are those who claim that his music is emotionless, cold, and distant. Such a crowd will typically agree that his method is technically proficient and music very intricate, but argue that it is missing depth and emotion. On the other hand there are those who love almost every score Desplat has written. This crowd will praise Desplat for the sometimes overflowing emotion they see in his music and hold the opposite opinion on just about every issue thrown out by the opposing crowd. Proponents of both sides find it incomprehensible to hold the opposing viewpoint on his music. Those who love his music cannot understand why there are those who don’t, and those who find his music less-than-satisfactory cannot understand why other people praise his music so much. Arguments rage on and on, as they most likely will for the rest of Desplat’s career. In the middle of the commotion, and when Desplat has firmly cemented himself as a top Hollywood composer, comes perhaps his most controversial score to date, Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 1.

When it was announced that Desplat would be composing the film score for the seventh Harry Potter film, the film score community erupted. There was unbridled excitement on the one hand and endless disappointment on the other hand. Many were unsettled when it was revealed that John Williams would not be returning to score the final two films. To them his themes were dear and his music unrivaled in the illustrious franchise. While there were strikingly differing attitudes towards the announcement, none can deny that for both sides there was a palpable sense of anticipation. For all there was hope that Desplat would deliver the goods, though both sides had slightly different definitions of ‘goods’. Now that the score to the first film has arrived, the controversy has not in any way lessened but rather been further fueled. The problem here is that, in all the commotion, if one objectively listens to the score on its own it is revealed to be a very strong effort from Desplat. Even if it is not quite 5-star material, Desplat has composed an intricately thematic score that has a healthy amount of stirring pathos and rousing action.

Things get started very quickly with “Obliviate” and “Snape to Malfoy Manner”, both painting a thrilling picture of fiery darkness. ‘Obliviate’ introduces us to a sad yet noble theme that seems to be associated with Hermione Granger. Emma Watson came out on top as far as acting goes and her character comes out on top as the clear winner here, doing her best to remain strong in the face of such unceasing and cruel opposition that makes her do things she previously would never have done and endure things that nobody should ever have to go through. Hers is a theme filled with tragedy, yet tinged with nobility and hope. This theme is reprised throughout the score, most notably in ‘Ron Leaves’, and ‘Hermione’s Parents’. ‘Snape to Malfoy Manner’ introduces us to the more sinister side of the story. A dark theme for the villains is introduced here and capped with a brilliant use of the strings taking one note and sliding down a half-step, painting a perfect picture of malevolence (reprised in Death Eaters). Playtime is long gone and dark times lay ahead…

There are many other themes and motifs present in the score, including some suitably pompous material for the Ministry of Magic (tracks 10-13), the sequence which chronicles the trio’s attempt to retrieve one of the horcruxes in rather amusing fashion. There’s some slightly off-kilter material for the Lovegood family as well. This music suits the characters quite well, as it plays to their rather unpredictable and absurd demeanor. There is also a love theme for Harry and Ginny played on piano in ‘Harry and Ginny’. Whether this theme registers as a suitable love theme or not depends on the listener. I thought that it fit with the overall tone of the film, yet was not developed enough to truly qualify as a winner (here’s hoping for this in the score for the next film). A highlight of the score is definitely the action material, as is typical for these Desplat scores. Those who were left breathless after the action music from “The Golden Compass” will feel the same sensation when listening to the awesome ‘Sky Battle’. His rhythmic style is stamped all over the score, particularly in his action material. Racing strings and fast horn triplets combined with stunning brass blasts make this the most thrilling music since, well, ‘The Golden Compass’.

Unfortunately, things seem to lag quite a bit in places and particularly the portion from tracks 15-18. ‘Bathilda Bagshot’ is a cue in which very little happens. It’s all very unpleasant and atonal, which was probably the point but makes for a rather dull listening experience on album. Much of the album is also rather slow. While the action material is thrilling, there are not even 10 minutes of it on this overly generous 73-minute album. The majority of the score is slow-moving, with relatively few moments of dramatic outburst or intensity. Some of these cues prove to be winners (the excellent ‘Ron Leaves’) while others may induce yawns (‘Hermione’s Parents’). Also disappointing are the tracks which end the album, save ‘Farewell to Dobby’. ‘Rescuing Hermione’ is exciting only in short bursts (a requirement of the scene). ‘Farewell to Dobby’ is suitably sad and mournful, and yet hopeful at the same time. Unfortunately, the album ends on a rather anonymous, unexciting note. ‘The Elder Wand’ is a typical ‘sequel-coming’ cliffhanging cue. It is a bit of atmospheric writing which, while getting speedier towards the end, never gets the blood pumping in anticipation for the next score and film like it should.

The controversy concerning Desplat and his music rages on, and it is easy to see why this score is just fuel to the fire. There are many who will see it very cold and distant. I disagree. While Desplat’s scores have in the past rubbed me the wrong way for this very reason, this one seems to be bridging the gap. Such powerhouses as ‘Ron Leaves’ and ‘Farewell to Dobby’ may bring a tear to the eye. Many will say that the score is too slow, mediocre, or not a fantasy score. While at times I agree, I have found this score to be an improvement for Desplat. It actually sounds like a fantasy score. And while it is very slow (sometimes a bit too much) it is never mediocre. Undoubtedly, many will say that the score is not a ‘Harry Potter’ score. Indeed, Hedwig’s theme is only referenced in a few tracks in a heavily veiled and truncated manner. No other previous themes from the Potter universe are even alluded to, which is disheartening but understandable. I must say, though, that I love the reference to Hedwig’s theme in “Sky Battle’ as the owl performs his final mighty act of heroism to protect his owner.

A big deal has been made concerning the fact that Desplat never references Williams’ foundational themes (outside of those veiled references to Hedwig’s theme). While on a subjective level I cannot hide my disappointment (again), on a more objective level it is easier to understand. Firstly, Williams himself largely abandoned his own themes (outside of the opening and closing tracks) for Prisoner of Azkaban, choosing to go a darker route with new themes. Neither Patrick Doyle nor Nicholas Hooper dwelt on any of his themes outside of a few references to the main theme (Hedwig’s). Being as how the past two films had the same director as the seventh film it was perhaps a little unreasonable to expect that Desplat would return to any of Williams’ themes. This and the fact that the characters are growing up, and certain of the light-hearted themes found in the first two films would not fit comfortably with the darker world in which they live by the seventh film. That being said, though, the minimal use of Hedwig’s theme is a tad disappointing on both levels (objective and subjective) because it is a theme which showcases Williams’ genius in that it is malleable enough to fit in the darker environment and could be re-orchestrated into a dark tour-de-force. Such, I fear, will not be the case.

Overall, as a stand-alone score, Desplat’s score for the seventh Harry Potter film is strong. Themes aplenty, thrilling action, and great pathos make this score a worthwhile entry into the franchise and a worthy companion to the other scores. Recommended.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 08/10 - Crítica de Jamie van Vliet, Publicado en (Neerlandés)
Ik geef jullie geen uitgebreide beschrijving van waar de film over gaat, en vermelden dat de film duisterder is dan de vorige delen is ook vrij overbodig. Het wordt er immers iedere film weer ingestampt: 'Dark times lie ahead'. 'Everything’s going to change'. 'These are dark times'. Componist Alexandre Desplat kreeg de uitdaging om voor deze één na laatste blockbuster een soundtrack te componeren, en het is hem zeker weten gelukt. Geen So You Wanna Be John Williams deze keer, maar een eigen geluid, zonder de essentie en magie van de boeken en films te verliezen.

De film opent met ongure doch droevige doch nostalgische 'Obliviate' en introduceert daarmee een (nieuw) thema dat een aantal keren langskomt in deze score. Huiveringwekkend strijkwerk opent de track en geeft het een nogal onheilspellend geluid, wat langzaam om wordt gezet in melancholie door een neerslachtig cellosolo. Toch zorgt deze track er niet voor dat we down de film in gaan, want daarop volgt een nobel strijkspel dat een zekere schoonheid bevat, waarmee de hele toon van de film op passende wijze is gezet.

Het daaropvolgende stuk 'Snape to Malfoy Manor' geeft aan een duister en dreigend stemgeluid aan de vijand, en introduceert daarmee het 'Death Eaters' thema. Vlugge strijkers en donderende basklarinetten, maar ook magisch-klinkend klokkenspel geven deze track een vol geluid. Een soort darkness tinged with magic.

'Polyjuice Potion' laat ons kennis maken met een derde thema (het 'Order of the Phoenix' thema). Een extreem oprechte cue die erg doet denken aan wat John Williams deed in de eerste drie films. Het heeft een vriendelijk en aangenaam geluid door de ingenieuze combinatie van klokkenspel, blaas- en strijkinstrumenten, iets wat uniek is in dit album. De track eindigt met een reprise van 'Hedwig's Theme', van wie in de film afscheid wordt genomen. Nostalgie.

'Sky Battle' is weer een duisterdere track. Het is in hetzelfde tinged-with-magic-jasje gestoken als 'Snape to Malfoy Manor'. Daarmee blijft Potter-vibe aanwezig, iets wat Desplats voorgangers nog wel eens vergaten. Het mag dan wel met de film duisterder worden, maar het blijft Harry Potter, 'the small boy from the cupboard'.

Daarop volgen de twee rustige (desalniettemin niet luchtige) tracks 'At The Burrow' en 'Harry and Ginny'. De laatste een prachtig stuk waarin de liefde tussen de twee wordt weergegeven door de nobele simplicity van de piano. Hierdoor doet het me denken aan 'The Meadow', wat Desplat schreef voor 'The Twilight Saga: New Moon'. Positief, dus.

Een totaal ander geluid wordt gepresenteerd in 'The Will'. Wat zo goed is aan het nummer, is dat het de onzekerheid bevat van de tijd waarin we ons bevinden weergeeft, en dat tijdens het voordragen van Albus Dumbledore’s testament, diens warmte en vriendelijkheid hoorbaar is gemaakt. Namelijk door middel van aangenaam gitaarspel, wat ook nog eens erg doet denken aan Nicolas Hoopers score voor 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' en 'Harry Potter and the Order of the Phoenix'.

Een ongure, bijna treurige variant op het introductiethema opent het stuk 'Death Eaters'. Het lijkt dat die treurigheid de overhand neemt, want het stuk bouwt op tot een vrij emotionele conclusie van het eerste deel van de track, en krijgt dan een verassende twist waarin de 'Death Eaters' en hun thema een entree maken. Nerveus strijkwerk dat zo in Hans Zimmers 'The Dark Knight' had kunnen zitten.

Nog een track die uit het werk van Hans Zimmer lijkt te komen, is 'Dobby'. Met het speelse geluid en mandolinemotieven doet het sterk denken aan wat hij deed voor 'Sherlock Holmes'. De ondeugendheid van de elf verpakt in een ondernemend jasje. Een fijn geluid voor de rentree van het innemende personage.

'Ministry of Magic', 'Detonators', 'The Locket' en 'Fireplaces Escape' geven gehoor aan het bezoek van de drie hoofdpersonen aan hun Ministerie, dat nu in handen is van Voldemort. De eerste twee tracks hebben iets spannends, iets kwieks en ook iets ondeugends. Vooral 'Detonators' heeft die up to no good-vibe uit de eerste drie films. Toch maakt dit ze niet tot iets wat je niet serieus zou nemen, want op een aantal momenten hoor je de diep serieuze kern naar voren komen.
'The Locket' – waarvan we al een klein segmentje hebben gehoord in 'Dobby' – geeft zowel gehoor aan de inquisitie van die hard bitch Dolores Umbridge, als haar amulet dat een deel van Voldemorts verscheurde ziel bevat. Een akelige geluid dat neigt naar een wals. Het is alsof je luistert naar iets wat onschuldig oogt maar waarvan je weet dat het ontzettend duister is. Redelijk ongemakkelijk om naar te luisteren. Een toppertje, dus.
Ten slotte 'Fireplaces Escape'. Een chaotische verzameling van verschillende emoties en stemmingen. Een geniale track waarin de actie perfect wordt weergegeven door donderende percussie, snel strijkwerk, de nodige ‘horrorviolen’ en een etherisch vrouwenkoor.

Er wordt een pauze ingelast met 'The Exodus'. En weer introduceert Desplat een nieuw geluid. De rust van het nummer in combinatie met onzuiver vioolspel geeft het iets sinisters aan het stuk.

Het emotionele bezoek aan Godric's Hollow wordt ondersteund door de tracks 'Godric's Hollow Graveyard' en 'Bathilda Bagshot'. De eerste van het tweetal is weer zo’n track waarin Desplat met eenvoudigheid gedaante gedaante weet te geven aan iets heftigs, namelijk Harry’s verdriet wanneer hij eindelijk het graf van zijn ouders bezoekt. Meeslepend vioolspel speelt een nieuw thema, en met onheilspellende, oosters-klinkende mandolinetonen wordt vooruitgeblikt op 'Bathilda Bagshot'. Een vrij lange aanloop waarbij de spanning zich opbouwt met behulp van de oosterse shakuhaci-fluit. Het geeft een griezelig gehoor aan onze grandma gone mad. Wanneer haar ware identiteit wordt onthuld, explodeert het stuk dan ook, met zenuwslopende violen, blazers en percussie.

En gelukkig weer een heerlijk luchtige track met 'Lovegood'. De cue geeft een knipoog naar Nicolas Hoopers scores voor de afgelopen twee Harry Potter-films, door het nonchalante en sfeervolle geluid. Alleen dan mét Midden-Oosters-klinkende snaarinstrumenten die de extravagante toon geven aan het thema van personage Xenophilius Lovegood (die op z’n zachts gezegd ook niet heel ‘normaal’ is). Dit is zeker weer één van die unieke tracks die het album zo goed maken.

De climax van de film begint met het benauwende 'Captured and Tortured' en het energieke 'Rescuing Hermione'. Maar voor mij bereikt het album pas zijn hoogtepunt met de twee aftermath tracks. 'Farewell to Dobby' geeft op oprechte wijze gehoor aan het emotionele afscheid van de kleine redder. Dit is echt één van de beste stukken van de hele score. Tragisch en hartverwarmend tegelijkertijd. Vooral de Schots-klinkende strijksolo aan het einde maakt dit stuk tot een absolute topper.
Als de film geen direct vervolg had gehad, was 'Farewell to Dobby' een prachtige cue geweest om mee te eindigen, maar dat is niet het geval. De film eindigt met een cliffhanger. 'The Elder Wand' opent met gespannen vioolspel, waarin kleine elementen uit de track 'Bathilda Bagshot' te horen zijn. De laatste seconden van deze track geven een krachtige conclusie aan het album, en daarmee ook aan de film: een ijzersterk strijkersintermezzo (ook weer erg Hans Zimmer-achtig) dat Voldemort beangstigend veel macht geeft wanneer hij zijn trofee triomfantelijk de lucht in steekt.

Na herhaaldelijk beluisteren van dit album kan ik tot de volgende twee conclusies komen: op John Powells 'How To Train Your Dragon' na, is dit de beste filmscore die ik dit jaar heb gehoord, en van alle opvolgers van John Williams, heeft Alexandre Desplat het beste resultaat geleverd. Want wat is dit een goed album! De tracks hebben een natuurlijk geluid, een eigen geluid. De emotie is oprecht, de spanning is voelbaar en de Potter-magie is duidelijk aanwezig. Vooral door 'Snape to Malfoy Manor', 'Polyjuice Potion', 'Bathilda Bagshot', 'Lovegood' en 'Farewell to Dobby' waardeer ik deze soundtrack. Desplat heeft ons iets origineels gegeven, iets unieks, en weet toch de Harry Potter-vibe vast te houden.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Marie-Lise Van Wassenhove, Publicado en (Neerlandés)
Met Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 zijn we aanbeland bij deel 1 van de tweedelige verfilming van het voorlopig (??) laatste boek van de zeer succesvolle reeks over de jonge leerling-tovenaar. Het moment van de waarheid lijkt aangebroken. Zowel Harry als aartsvijand Voldemort treffen hun laatste voorbereidingen voor de ultieme confrontatie: Harry gaat samen met zijn vrienden Ron en Hermione op zoek naar de Horcruxes waarin stukjes ziel van Voldemort zitten en hoopt deze te kunnen vernietigen voor Voldemort hém vindt. Voldemort van zijn kant infiltreert met zijn Death Eaters de Ministry of Magic en zelfs Hogwarts, en probeert de Deathly Hallows te vinden, drie attributen die hem onoverwinnelijk zouden maken...

Toen componist Alexandre Desplat in een interview liet vallen dat hij vond dat zijn voorgangers de thema's van John Williams - en dan vooral dat van Hedwig - te veel links hadden laten liggen, zinderde de hele filmmuziek/Harry Potter-community van anticipatie. Na het niet door iedereen even gesmaakte werk van Doyle en Hooper – dat ik trouwens echt wel goed vind – zouden we weer volle variaties voorgeschoteld krijgen van de melodische klanken van Hedwig's theme. Desplat zou de epische magie, die bij de laatste scores wat ontbrak, weer in volle glorie herstellen.

Oeps.

Desplat heeft naar alle waarschijnlijkheid ondertussen dik spijt van die uitspraak. Hedwig's theme is in zijn score aanwezig (“Polyjuice Potion”, “The Will”), maar nog beknopter en subtieler dan in de muziek van Doyle en Hooper. In plaats daarvan geeft hij aan de gebeurtenissen een volledig eigen geluid, vooral dramatischer en donkerder. Ook omdat de gebeurtenissen een pak dramatischer en donkerder zijn dan die in de eerste films waarvoor Williams de soundtrack schreef. Harry is ondertussen volwassen en het gevaar wordt heel direct en concreet. Gevechten op leven en dood zijn ook echt op leven en dood. Vriendschappen worden op de proef gesteld. Vaste structuren vallen weg en met de dood van Dumbledore op het einde van boek/film 6, is Harry zijn grote beschermer kwijt.
Het ziet er dus allemaal niet zo rooskleurig uit, en ook in de muziek valt er – in het algemeen - weinig vrolijkheid te bekennen.

Desplat weeft door zijn score verschillende thema's, die echter minder toegankelijk zijn dan die van Willams; het is weinig waarschijnlijk dat iemand die net de film gezien heeft meteen een thema zal naneuriën.

Een eerste thema klinkt in “Obliviate”. Snelle, lage strijkers, houtblazers en een enkele cello leiden het hoofdthema (?) van de film in. De muziek spreekt van afscheid, van spijt, maar ook van volharding, doorzetting en hoop.
In de tweede track, “Snape to Malfoy Mannor” begeleiden strijkers de krachtige intrede van Snape in het huis van de Malfoy's en krijgen we het thema voor de Death Eaters te horen, het in de film opvallendste thema. Net als bij “Obliviate” begeleiden snelle, lage strijkers het thema dat door het hele orkest en een subtiel koor wordt gebracht. De melodie is meeslepend en krachtig en leunt aan bij het hoofdthema. De twee lijken wel twee kanten van hetzelfde muntstuk, of, om op het op z'n Star Wars te zeggen: “the light and the dark side”.
Het thema keert terug tussen de wervelende strijkers van “Sky Battle”, waar pas echt opvalt hoe dicht het bij het hoofdthema ligt, dat op zijn beurt ineens wat weg lijkt te hebben van “Hedwig's Theme”.
In “Death Eaters” wordt het thema meer uitgewerkt en krijgt het een meer dringende ondertooon.

Track drie, “Polyjuice Potion” begint met een derde thema, dat verwijst naar de Order of the Phoenix, Harry's vrienden en vertrouwelingen die aan zijn zijde vechten tegen Voldemort en co. Het nobele thema wordt door hobo gebracht en schept rust en vriendschap.
Het thema wordt erg mooi gebracht in “At the Burrow”, waar de eerste wonden na de “Sky Battle” gelikt worden, en in “Harry and Ginny” waar de piano voor een kort en teder intermezzo zorgt.

Daarnaast zijn er ook nog enkele kleinere leitmotieven: zo wordt met een zachte pianomelodie kort verwezen naar Dumbledore in “The Will” en in “Detenators”. Het medaillon waar een stukje van Voldemort's ziel in zit wordt beschreven met een macaber walsje (“Dobby”, “The Locket”). Dobby krijgt een speelse melodie (“Dobby”, “Rescuing Hermione”) en voor de vader van Luna Lovegood (“Lovegood”) heeft de componist een bijna funky themaatje met een erg leuke orkestratie geschreven.

Zoals zo vaak bij filmmuziek (“What's in a name?”) kon ik pas na het zien van de film Desplat's score appreciëren.
Naast de bovenvermelde thema's die eigenlijk vooral in het begin van de score voorkomen, beschrijft Desplat voornamelijk actie uit de film (“Sky Battle”, “Fireplaces Escape”, “Rescuing Hermione”) of emotie (verdriet in het meeslepende en erg mooie, vaag op het hoofdthema gebaseerde “Ron Leaves”, “Godric's Hollow Graveyard” en “Farewell to Dobby”, spanning in “Bathilda Bagshot” en wanhoop in “Captured and Tortured”).
Deze beschrijvende muziek komt echter niet altijd even goed tot zijn recht en is af en toe ronduit saai (“The Exodus”, “Destroying the Locket”). Zo wordt het verhaal van de “Deathly Hallows” prachtig in beeld gebracht, maar op cd valt de muziek nauwelijks op.
De soundtrack heeft nogal wat te kampen met underscore, die op zich nooit volledig zonder melodie blijft, maar eenvoudigweg de aandacht niet kan vasthouden (“The Will”, “Hermione's Parents”, “Ron's Speech”).

De score voor Harry Potter and the Deathly Hallows part 1 is niet simpel. Er zit meer in dan dat op het eerste gezicht lijkt. Desplat heeft er over nagedacht en we kunnen dus alleen maar vol spanning en anticipatie afwachten wat hij ons zal serveren bij deel 2. Waarschijnlijk nog altijd geen overdosis “Hedwig's Theme”. Maar zal hij verder werken met de thema's die hij in deze film heeft geïntroduceerd? Komen de Deathly Hallows meer op de voorgrond? Komen er nog andere nieuwe thema's bij, bijvoorbeeld voor Grindelwalt of Snape?
We weten het antwoord in juli 2011.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Mitchell Tijsen, Publicado en (Neerlandés)
Het is natuurlijk moeilijk om de man te vervangen die verantwoordelijk is voor een groot deel fans. Het Harry Potter Theme is niet zomaar een theme, het is uitgegroeid tot 1 van de magische theme's van deze tijd. En om dan een score te maken met dat op de achtergrond, dat is niet makkelijk.

Natuurlijk moet je mensen een kans geven, en zeker als het een nieuwe componist is zoals bij Nicholas Hooper. De man was nogal nieuw in het vak en had eigenlijk nog nooit onder zo'n grote druk gestaan. Dat was te horen aan zijn muziek, afschuwelijk gewoon. Toen Desplat kwam zag ik eindelijk weer licht in de tunnel. Zijn muziek is geweldig en het leek me dan ook de verrassing van het jaar te worden! Zijn muziek voor The Golden Compass had ik al gehoord en dat had ongeveer hetzelfde genre. Natuurlijk blijft het moeilijk om voor elke score de juiste sfeer te creëren maar met Desplat heb ik daar zeker alle vertrouwen in.

Nu luister ik naar de score en vind ik zeker de eerste 2 nummers ongelooflijk sterk om te horen, je kan de nummers blijven beluisteren, ze blijven even sterk en even goed. In de film werkte de nummers perfect maar ook nog eens wanneer je ze thuis los van de film luistert. Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 is zeker een score die in de Harry Potter collectie thuis hoort maar dat wil nog niet zeggen dat ik het een top score vind. De eerste 2 tracks zijn magnifiek en zeker Potterwaardig maar helaas zwakt de score naar de 2 nummers erg af. Het mooie Hedwig Theme wat John Williams ons had gegeven is opeens in geen velden of wegen te bekennen. Het is gewoon jammer dat ze zo'n mooi thema er niet meer in verwerken, zeker omdat Desplat had gezegd dat hij het thema geweldig vond en het er zeker in wilde verwerken.
Is Harry Potter weggelegd voor Desplat? Ja, dat is het zeker (ondanks sommige nummers die echt underscore zijn). Hij weet toch een bepaalde sfeer te creëren die ik eigenlijk wel mag. De instrumenten die Williams gebruikte in zijn eerste 2 scores zijn weer terug en er zitten echt betere thema's in. Maar nog steeds voelt het niet goed, Desplat had hier meer uit kunnen halen maar helaas zat dat er dus niet in. De score wordt door veel mensen echt opgehemeld en dat moeten die mensen zelf weten, het is namelijk hun mening. Mijn mening is echt anders, Harry Potter part 1 is een score die je op je gemak moet luisteren. Vanaf nummer 1 wordt je meegezogen in een andere wereld maar zodra nummer 3 begint wordt je er weer uitgegooid. Het is jammer dat Desplat de kracht van de eerste 2 nummers niet weet te houden, jammer!

Het duurde lang voordat ik deze recensie schreef, en dat terwijl ik toch een grote fan van de filmreeks ben. Ook van de muziekreeks, die nu al 8 cd's bevat, ben ik een grote fan. De muziek van Williams blijft onovertroffen, toen kwam Doyle die wel een aardige score wist te componeren en toen kwam de onervaren Hooper. Gelukkig hebben we nu Desplat die voor de laatste 2 films de leiding neemt, en gelukkig maar want ik kan niet snel iemand anders bedenken die dat zou kunnen doen.

Door zijn ervaring met andere scores weet Desplat wel vaak in de film de juiste spanningen over te brengen. Ook komen er vleugen terug van het Voldemort Theme wat Williams schreef voor de eerste 2 delen. Naar mijn mening bestaat deze score ook uit veel underscore en wordt het op een gegeven moment echt saai om naar te luisteren, maar in de film werkt het allemaal perfect. Toch beoordeel ik een score bijna altijd op de luisterervaring na de film (wanneer je de cd apart luistert en dus niet in de film zelf). Vaak geeft dit een beter beeld, wordt je terug gezogen naar de film en weet je nog precies bij welk stukje muziek die scene hoorde? Dit zijn allemaal dingen die ik altijd meeneem in mijn eindcijfer hier op filmmuziek.be.
Alexandre Desplat blijft een goede componist die wel raad weet met de magische wereld van Harry Potter, dit is zijn eerste score voor de serie en dat kan je ook nog wel een beetje horen. Veel underscore en niet altijd even sterke muziek. Gelukkig dat ik wel weet welke score hierna komt want die score is veel beter. Dit is zijn opstapje naar zijn sublieme score, maar daarover meer bij Harry Potter and the Deahtly Hallows Part 2.

Deze score verdient een 7.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Maurits Petri, Publicado en (Neerlandés)
De malle molen van de filmmarketing bereikt zo eind 2010 weer een climax met de release van de laatste film van tovenaarsleerling Harry Potter. Doordat er simpelweg teveel te vertellen is, hebben de filmmakers en studio al een tijd geleden besloten Harry Potter and the Deathly Hallows op te delen in twee films. Aan de hype lijkt geen einde te komen; alles wat met Potter te maken brengt veel geld in het laatje. Regisseur David Yates heeft de eer om de reeks films af te sluiten. Wij hebben er alle vertrouwen in.

De Franse componist Alexandre Desplat gaat een nieuwe uitdaging aan door zich te wagen aan de bijzonder lastige taak de een na laatste (en hoogst waarschijnlijk ook de laatste) Harry Potter te voorzien van muziek. Desplat heeft er naar verluidt een flinke tijd over gedaan om de score af te krijgen. Na John Williams, Patrick Doyle en Nicholas Hooper levert ook Desplat wederom een bijzondere cd af. Ook hij mixt zijn eigen magnifieke stijl met thematiek en melodielijnen van voorgangers. En dat heeft een leuk effect, al is er soms een flinke portie geduld nodig. Zo zijn sommige tracks vrij eentonig geworden en vrij zwaar voor een Potter-film. Voorgaande componisten wisten altijd het magische erin te houden, het gaat tenslotte over een magische andere wereld. Natuurlijk veranderen de films ook van imago, begint Harry Potter film na film ouder en wijzer te worden, de muziek had altijd een zelfde soort karakter. Desplat maakt daar een einde aan door een vrij zware instrumentatie te handhaven. Deze klinkt uiteraard als een klok, want het orkest is overal magnifiek en in balans.
Vergeet ook niet dat Desplat heer en meester is in het jazz toevoegen aan zijn muziek. Net als in Benjamin Button en Firewall, doet hij dat ook in Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I als geen ander. De jazzmotieven die hier en daar terug zijn te vinden (het beste te horen in Ministry of Magic) klinken wonderschoon. Geen andere componist kan jazz(motieven) met filmmuziek vermengen als Desplat.

Dat ook Desplat grondlegger John Williams niet verloochent, horen we mooi in de actietrack Sky Battle. Hierin horen we duidelijk patronen van Williams, zoals de gillende trompetten en zelfs een knipoog naar Star Wars rond 1:00. Natuurlijk pakt Desplat ook patronen van Nicholas Hooper mee, die met zijn koorpassages uit The Half Blood Prince je bij de strot wist te grijpen. Het beste horen we dat terug in de track ´Snape To Malfoy Manor´. Na een flinke bups aangename tracks zijn er ook wat minpuntjes te noemen. Zo lijken enkele tracks op elkaar, zijn er een aantal niet vooruit te branden en missen we de magie die andere scores van Harry Potter wel hebben. De laatste track ´The Elder Wand´ is de enorme cliffhanger van Part I van The Deathly Hallows. Wat die cliffhanger precies zal zijn, gaan we allemaal beleven in de bioscoop.

Al met al is Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I een entertainende soundtrack geworden. Desplat maakt een goed Potter debuut, maar weet nog niet 100% te overtuigen. Zijn orkest speelt de sterren van de hemel, de instrumentatie is goed...maar de magie mist. Tel daarbij op dat deze soundtrack niet zo toegankelijk is als voorgaande delen. Zette je The Half Blood Prince nog eens op in de auto en The Prisoner of Azkaban tijdens het huiswerk, voor deze cd heb je een portie geduld nodig. Dit dankzij het wat zwaardere karakter van de muziek. Desalniettemin een goede soundtrack voor een van de grootste filmgebeurtenissen van 2010!
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 06/10 - Crítica de Joris Hermy, Publicado en (Neerlandés)
Het is altijd lastig om niet ontgoocheld te zijn door fel geanticipeerde projecten. De nieuwste Harry Potter leek daar een uitzondering op te worden. Niemand minder dan componist Alexandre Desplat had namelijk toegezegd de muziek hiervoor te componeren. Desplat heeft in een record tempo een duizelingwekkend oeuvre bij elkaar geschreven – ‘Lust, Caution’, ‘Birth’, ‘The Queen’, … - wat van hem dé meest gezochte en populaire filmcomponist van het moment maakt. Dat Desplat bovendien een groot bewonderaar is van componist John Williams is geen geheim en dus moet het voor Desplat toch wel stiekem een droom zijn die in vervulling gaat om in de voetstappen van de meester te mogen treden. Bovendien werd het prestigieuze LSO & Abbey Road uitgekozen om de muziek uit te voeren - een vaste waarde bij Williams’ projecten. Alles leek er dus op te wijzen dat dit een absolute topper zou worden.

En toch kunnen we vaststellen dat het niet de score geworden die het had moeten zijn. De hoofdoorzaak is dat de muziek simpelweg magie mist. Hogwarts is inderdaad niet meer de veilige haven voor Harry en zijn vrienden van weleer. Het is veeleer een donkere, dodelijk gevaarlijke en onbetrouwbare plek geworden. Dat de muziek dit weerspiegelt is meer dan logisch. Maar zelfs in het donkerste deel dat Williams van muziek voorzag met ‘The Prisoner of Azkaban’ klonk de muziek bij momenten erg duister maar zelfs Williams’ donkerste ‘wizardry’ bleef iets magisch evoceren. De sleutel daartoe bleken sterke, herkenbare thema’s te zijn. Iets waar Williams uiteraard heer en meester in is en waar Desplat in vorige scores toch ook altijd zeer goed scoorde. Het is dan ook een beetje verwonderlijk dat de makers gekozen hebben voor zo’n bloedserieuze en dramatische aanpak met een rem op fantasierijke themata. Zelfs de overbekende melodieën uit de eerste Harry Potter-films ontbreken quasi vollédig - op de soundtrack althans! Mogelijk wilde Desplat vooral zijn eigen muziek aan bod laten komen op het album om een consequente soundtrack af te leveren. Alleen komt het de luistervaring helaas niet ten goede.

De score heeft zeker wel knappe muziek te bieden met tracks zoals ‘Obliviate’, ‘Snape to Malfoy Manor’, ‘Sky Battle’, ‘Ministry of Magic’ & ‘Detonators’ die vakkundig en met precisie werden gecomponeerd. Alleen blijft de twijfel bestaan tijdens het beluisteren van deze muziek of dit wel de juiste muziek is voor het universum van Harry Potter. Wat dan wel volledig klopt is de uitvoering van Desplat’s muziek. Dat is uiteraard te danken aan de virtuoze en smetteloze performance van ‘the LSO’ dat zoals steeds met bijzonder veel vigeur de muziek tot leven heeft gebracht.

Samengevat is de muziek voor ‘The Deathly Hallows:Part I’ zeker niet slecht. Alleen had iemand met het talent van Desplat hier veel meer mee kunnen aanvangen. Was de muze deze keer minder van de partij of levert de componist gewoon beter werk af als hij minder tijd heeft? Het zijn slechts enkele bedenkingen bij het horen van deze muziek...
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Steve Ewing, Publicado en (Inglés)
Permit me to start by saying that it’s a shame the composing duties have changed hands so many times over the course of the Harry Potter series. John Williams, as one would expect, set the bar extremely high with music that is synonymous with the films. But it could be argued that a new composer now and then might be able to keep the movies’ soundtracks from getting too repetitive and stale. Alexandre Desplat has been given the honor of writing the music to the concluding two chapters of the Harry Potter film saga. While Williams’ music will forever remain the music that comes to mind when people think of the films, Desplat’s scoring is nonetheless very well done. At times, in fact, his style of scoring resembles Williams’ very closely, with heavy use of the woodwinds and strings playing fast flourishes of notes. For those who enjoy the original Williams soundtracks, though, Desplat’s scoring does lack the original themes written by Williams except for about 20 seconds of “Hedwig’s Theme” near the end of the second track.

One unfortunate departure that this soundtrack takes from the previous ones is the absence of musical themes. There is no longer any theme for Hedwig or Hogwarts, or even Harry Potter. That isn’t to say, however, that the music lacks character or emotion. Anything but. In fact, Desplat does a fantastic job of conveying the mystery and fantasy and suspense of the film. But I would contend that he managed to accomplish little else with his score writing.

While the entire album doesn’t deserve praise, I’ll give credit where credit’s due, and that is tracks 2, 3, and 25 (“Snape to Malfoy Manor,” “Polyjuice Potion,” and “Farewell to Dobby,” respectively). Each of the pieces is of such high caliber, with rich instrumentation and emotional playing, that I doubt anyone could write equally impressive music. Other tracks have brief moments of beauty, like “Ron Leaves,” which features a French horn line that ends far too soon. But that seems to be the recurring problem for this soundtrack: a large number of the 26 tracks possess beautiful bits of music that Desplat neglects to fully develop or rewrite in future tracks. As a result, the listener’s hopes are raised time and time again, only to be disappointed.

I think Desplat was really on to something when he wrote this soundtrack, and perhaps if he had given it a little more thought, he would have recognized how close he had come to writing something outstanding. Instead, the soundtrack’s musical gems come and go and never fully develop, leaving the listener disappointed by how close the soundtrack came to musical greatness. Whether the fleeting moments of musical genius outweigh the soundtrack’s cons, I suppose, ought to be left to the listener’s discretion.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 08/10 - Crítica de Jose Komesu, Publicado en (Español)
Es la primera parte de una película basada en el libro homónimo de J.K Rowling, dirigida por David Yates. Con Daniel Radcliffe (Harry Potter), Rupert Grint (Ron Weasley), Emma Watson (Hermione Granger), Ralph Fiennes (Lord Voldemort) y Alan Rickman (Severus Snape). No puede considerarse una película completa en sí mismo, sino más bien como medio film.

Alexandre Desplat es el encargado de la composición de la última película de la exitosa saga, tomando la posta de John Williams (en Harry Potter and the Sorcerer's Stone (2001), Harry Potter and the Chamber of Secrets (2002) y Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)), Patrick Doyle (en Harry Potter and the Goblet of Fire (2005)) y Nicholas Hooper (en Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007) y Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)).

Alexandre Desplat ((Casanova (2005), The Curious Case of Benjamin Button (2008), The Ghost Writer (2010), entre otros) ha plasmado buenos arreglos orquestales: logra crear gran diversidad de climas y acompañar con eficacia cada escena, acompaña con cierta austeridad, sin embargo haciéndose presente cuando la escena lo requiere, especialmente en las cuales se pretende impresionar. El efecto imponente lo logra con el contraste más que con la omnipotencia de una masa sonora.

La dificultad de musicalizar los filmes de Harry Potter radica en que es muy difícil de encuadrar todo el film en un género determinado: fantástico, terror, policial, suspenso, comedia, drama, romántico, etc. Solamente tendremos certeza de lo fantástico, del resto comprobaremos que se echa a mano por momentos, ello es posible notarlo escuchando la banda sonora prescindiendo de la imagen. Allí es donde el compositor hace gala de su oficio.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Chris R., Publicado en (Inglés)
As much as people where turned off by John Williams not being able to score the last two potter films I found that the score was a major step up from Hooper's previous score. Now when one thinks of the term epic Alexandre Desplat is not one whose name frequents this genre, sticking to more of art films it came more of a surprise that he would score this series' final films. I have to admit that Desplat surprised me with this one, he gives us an awesome theme in obliviate and the death eaters theme heard in 'Snape to Malfoy Manor' to me are the true highlights to this score. Though the more haunting of the cues, 'The Locket' is a testament to Desplat's way of making even the simplest melodies slightly eerie.Destroying the Locket is another fantastic cue though I wish it was slightly more longer than what it is.
The one problem with this score is its lack of direction though after the fact may have been what the director wanted for this movie. maybe I am over thinking this but the fact is that while we are treated to some nice themes they really lack a cohesion with the rest of the score. Indeed Desplat can write some interesting stuff but he just doesn't give them enough time to grow.
Sadly Desplat does not allow the themes to flow and while I am treated to some interesting cues they just don't flow well. But despite this it is still a major improvement from Hoopers and with Conrad Pope helping to orchestrate and Desplat gives the series the much needed darkness and gravity that frankly Hooper didn't truly give to the film. Still though a very good listen.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Yannick Sneyers, Publicado en (Neerlandés)
Bij het luisteren van de Harry Potter soundtracks merk je steeds één ding: alle componisten behouden een deel van het oorspronkelijke thema in de vernieuwde soundtrack.
Alexandre Desplat brengt hier verandering in.

Toen ik de soundtrack voor het eerst beluisterde had ik gemengde gevoelens: eenderzijds vond ik hem verassend goed en vernieuwend klinken, anderzijds is het niet meer de vertrouwde muziek die ik gewoon was.
De liedjes zijn over het algemeen vrij sober, duister en minder actie-vol dan de andere ost's.

Nu heb ik deze CD al 4 maal beluisterd sinds hij uitkwam, en ik moet zeggen: hij is vrij goed!
Misschien moet je gewoon de stijl van Desplat in het Harry Potter genre gewoon worden.

De uitschieters zijn eigenlijk het eerste en het laatste nummer: 'Obliviate' en 'The Elder Wand'.

De overgangen van instrumenten zijn vloeiend en aangenaam om naar te luisteren, en dat is wat een goede soundtrack nodig heeft! Het moet LOS van de film goed klinken en je moet je er iets bij voorstellen.

Bij de nummers die er uit staken (Obliviate en The Elder Wand) waren die twee elementen aanwezig. Bij al de rest ook, maar ik kon me daar niet zo veel bij voorstellen helaas.

Over het algemeen is het een goede soundtrack, maar het had wel beter kunnen zijn, het had meer naar de Harry Potter stijl kunnen zijn.

Groetjes,
Yannick S.

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 08/10 - Crítica de Wim Minne, Publicado en (Neerlandés)
Het is bijna zover: na bijna 15 jaar na het afwerken van het eerste manuscript en 13 jaar na het verschijnen van het boek en 10 jaar na het verschijnen van de eerste film, komt er een einde aan Harry Potter. The Boy who lived moet wel nog een laatste maal (in twee gesplitst) het tegen Voldemort opnemen. Het onschuldige, kinderlijke jongetje van the Pilosopher's Stone is nu een volwassene, en daarbij neemt Harry Potter (sinds deel 3 is dit in feite het geval) de allures aan van een thriller.

En voor thrillers hoort thriller muziek. Alexandre Desplat, 's werelds meest gevierde filmcomponist van vandaag de dag, kreeg de opdracht en het eerste wat hij zei is: ik ga Hedwig's Thema terug meer gebruiken. Dit schepte al meteen verwachtingen en het moet gezegd: hij lost ze niet helemaal in. Er zitten enorm scherpe, fantastische stukken in (de laatste 5 tracks, vanaf Deathly Hallows, Sky Battle) maar er zitten tegelijk enorm eentonige, iets te zware stukken in. Maar dat neemt niet weg dat wat actie moet zijn het ook daadwerkelijk is ( Sky Battle, Rescuing Hermione...), en wat emotie moet zijn je tot tranens toe kan bewegen (Godric's Hollow Graveyard, Farewell to Dobby, ...) en het daarmee toch een sterke score is geworden, die perfect belichaamt wat Harry Potter nu is: een volwassen snaak.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 10/10 - Crítica de Matys Mith, Publicado en (Francés)
Quand j'ai su que c'était Alexandre Desplat le compositeur de la première partie, j'en étais abasourdi: je m'attendais à John Williams mais je me suis rassuré. Mon soulagement a encore grandi quand j'ai su qu'il allait diriger le London Symphony Orchestra (mon orchestre préféré). J'étais impatient, impatient...
Quand la B.O était sortie, je me suis jeté dessus à la première occasion. Je n'en étais pas moins déçu. Alexandre Desplat a imposé sa personnalité frivole, lyrique et magistrale dans ce score.
'Obliviate' donne déjà un aperçu d'à peine trois minutes de ce que ce score peut nous offrir. C'est le seul album qui (à part HP5) ne commence pas par le Hedwig's theme de John Williams. On en entendra quelques fragments dans 'Sky Battle', 'The Will' ou encore 'Polyjuice Potion'. Mais on l'entend, c'est déjà ça...
Les morceaux sont tous très réussis, c'est Alexandre Desplat...

Comme tous les fans, j'étais partagé entre douleur et soulagement quand j'ai su que John Williams ne retournera pas à Poudlard et qu'Alex allait le remplacer. Dommage pour John, mais Alex, on compte sur toi, tu es son digne héritier!!!!
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Citizen Cancre, Publicado en (Francés)
Nicholas Hooper renonça à l'idée de composer la musique de ce septième épisode en raison de l'investissement que cela représentait. Ce n'est pas plus mal au final car, au regard de son travail livré sur les cinquième et sixième opus (très fonctionnel mais peu mémorable et peu original), il est clair que le monde musical de Harry Potter avait besoin d'un sérieux lifting.

C'est le Français Alexandre Desplat qui s'y colle et le résultat peut se résumer dans les lignes qui suivent.

Mélodies travaillées, ambiance sombre maitrisées, scènes d'action excitantes... M. Desplat connaît son travail, et c'est tant mieux. Il faut cependant reconnaître que le CD déçoit pas mal à la première écoute et seuls les plus béophiles sauront apprécier à sa juste valeur, au fur et à mesure des écoutes, cette oeuvre complexe mais à l'écran très (trop?) discrète.

En clair, une vraie B.O. de béophiles, sans vouloir 'me la péter'.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 - 07/10 - Crítica de Damien , Publicado en (Francés)
Tout s'annonce à merveille dès les premières notes du sublime 'Obliviate' qui se déroule doucement mais majestueusement, vibrante d'émotion. S'ensuivent le sombre 'Snape to Malfoy Manor', et un 'Sky Battle' très mouvementé. Malheureusement, la suite manque de personnalité, restant strictement dans la lignée des opus précédents (signés Nicholas Hooper): une musique lente et froide, inorganique et (hélas) dénuée de magie. Un peu à l'image du film, sans doute, dont elle accentue la noirceur et ne rend que plus intenses les éléments chocs de la mise en scène. De ce point de vue, ce n'est pas un échec. D'autant que certaines pistes osent un ton plus enjoué ('Lovegood') ou émouvant ('Ron's Speech', 'Farewell To Dobby').
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Ganador)
Trailer:



El tráiler del soundtrack contiene música de:

Glacial Supremacy, Pfeifer Broz. Music (Trailer)
Absolute Anthropoid , Pfeifer Broz. Music (Trailer)


Soundtracks de la colección: Harry Potter

Harry Potter and the Goblet of Fire (2005)
Harry Potter and the Philosopher's Stone (2001)
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)
Harry Potter and the Sorcerer's Stone (2001)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)
Harry Potter Collection, The (2002)
Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007)
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más