The Ides of March

Alexandre Desplat, een naam die 10 jaar geleden nog niet bekend was bij iedereen, is uitgegroeid tot 1 van de beste componisten op het gebied van filmmuziek. Zijn naam is niet meer weg te denken uit die wereld, hij heeft net zoals in 2010 weer in het jaar 2011 voor een hoop verrassingen gezorgd. Zijn scores zijn memorabel, verfrissend en eigenlijk pareltjes om in je collectie te hebben. Bij elke score die hij maakt zit er wel iets moois aan wat je gewoon een voldoende moet geven. Ik was dan ook erg benieuwd naar zijn score voor de film van George Clooney. Ik ben geen fan van het beoordelen per track maar dit is zo’n score die dat echt nodig heeft!

1. Ides of March
Een goede opening van de score, het nummer begint raadselachtig en zorgt ervoor dat mijn aandacht er continu bij blijft. De violen zorgen voor het raadselachtige van deze track, de trompetten houden mijn aandacht erbij en de trommels (die er af en toe tussendoor roffelen) zorgen voor de spanningsopbouw. Dit smaakt naar meer!

2. Undercurrents
De violen beginnen dit nummer lekker in een vlug tempo te spelen. Ook de piano krijgt zijn entree in dit nummer en staat voor heel even op de voorgrond. Ook hoor ik wat elektronisch tussen het symfonische orkest door, ook dit verrast me op een positieve manier. Eigenlijk blijft deze track net zoals track 1 erg raadselachtig door het gebruik van bepaalde instrumenten. De violen hebben weer de hoofdrol door hun snelle spel maar op een gegeven moment ook door hun langzame spel.

3. Behind the Flag
De trompet speelt het hoofdthema van de film en krijgt assistentie van meer trompetten. Al met al een gewone track die wat mij betreft ook van de score af had gemogen. Een echte underscore track, een track voor tussendoor.

4. Paranoia
Deze track begint opnieuw mysterieus (waar niets mis mee is) maar dit keer met een piano die er tussendoor komt. De hele track blijft dit een beetje zo dus op een gegeven moment lijkt het saai te worden. Toch zorgt Desplat door de afwisseling in de instrumenten ervoor dat mijn aandacht erbij blijft. Toch moet ik concluderen dat ook deze track net zoals track 3 underscore is en wat mij betreft eraf had gemogen.

5. The Candidate
Ja! Dit is de track waar ik op zat te wachten, Desplat gaat los!
Het begint mysterieus met de violen die het hoofdthema spelen maar al gauw komt daar verandering in. De drums komen erbij en wat elektrische instrumenten (en natuurlijk de violen) die het hoofdthema van de score/film spelen. Ze spelen niet zomaar het thema op een zachte manier, ze spelen het thema in volle glorie! Het is heerlijk om deze track te horen, wat mij betreft de beste track van de score. Het is ook steeds deze track die ik continu op zet omdat het swingt!

6. Molly’s Solitude
Na zo’n geweldig nummer hiervoor kan je toch niet meer verrast worden? Ja, dat is inderdaad het geval. Molly’s Solitude is leuk maar meer ook niet. Het zorgt niet meer voor verrassingen en blijft voor Desplat’s doen erg gewoontjes.

7. Doubt
Ik twijfel niet! Ik twijfel zeker niet aan de muzikale kwaliteiten die Desplat in huis heeft, het is heerlijk om deze componist te werk zien gaan. Want wanneer je hem vrij laat in het componeren krijg je leuke tracks zoals deze. Het hoofdthema wordt leuk gespeeld op de piano en zorgt voor dat stukje extra’s dat de score even nodig had.

8. Molly
Ik hou erg van deze stijl van componeren, dit doet me heel erg denken aan de stijl die Giachinno ook kan hebben maar vooral de stijl van John Williams. Presumed Innocent is precies een score die me doet denken aan deze stijl van componeren. En wanneer je een naam als Williams erbij gaat halen moet dat wel betekenen dat je bezig bent met het luisteren naar muziek van een hoog niveau. Molly is na track 5 één van mijn favoriete tracks op deze score.

9. Zara vs. Duffy
Je verwacht wel iets met zo’n titel. Het schept hoge verwachtingen maar daaraan kan Desplat dit keer niet aan voldoen. Ook deze track is weer underscore en zorgt ervoor dat ik snel naar de volgende track wil. De opbouw is het enige pluspuntje maar voor de rest is dit een track die ik snel wil vergeten.

10. The Intern
Een viool die de overhand neemt zorgt vaak voor kippenvel omdat het vaak krachtig overkomt. Dit komt niet krachtig over maar behoorlijk eentonig, daarom is deze track er weer 1 die ik zo snel mogelijk wil overslaan, op naar de volgende.

11. Stephen Meyers
Van de piano ben ik altijd weg, naar mijn mening blijft dit samen met de viool 1 van de mooiste instrumenten die altijd voor kippenvel kunnen zorgen. Stephen Meyers is een prachtige track dankzij het rustige pianospel. Het is ontzettend jammer dat de track opeens ophoudt, je zit er net lekker in en opeens is het alweer afgelopen...

12. The Betrayal
Het begint weer raadselachtig met het hoofdthema op de achtergrond. Is dit weer een normale track van Desplat? Het antwoord van Desplat is ‘nee’, de track is namelijk alles behalve normaal. Rond de 1:30 minuten slaat de muziek van rustig over naar energiek. De drums nemen de overhand en we horen het hoofdthema weer. Ook dit is maar van korte duur, binnen 40 seconde is het namelijk weer voorbij.

13. Lobbying
Gewoontjes net zoals zoveel tracks op deze score.

14. Fired
De drums komen net zoals in track 12 lekker in actie en zorgen eindelijk is voor wat opschudding in de soms wat verslappende score van Desplat. Maar net als je er lekker in komt stelt de tijdsduur mij weer teleur, opnieuw wordt het leuke drumwerk afgekapt en gaan we over naar de laatste track.

15. The Campaign
Leuke track naar mijn mening, het grappig is dat deze track weer net té lang duurt. Iets te lang horen we nu het tromgeroffel, op een gegeven moment word ik het een beetje zat. Het hoofdthema wordt leuk gespeeld op (ik denk) een piccolo maar daar blijft het bij, verder valt er niet veel te vertellen over deze laatste track.

Een score met vele kanten, dat is het eindresultaat van The Ides of March.
Alexandre Desplat is een man met vele kanten, dat laat hij hier aan ons zien. Hij weet ons te verrassen met heerlijke originele melodieën maar hij weet ook voor minder leuke verrassingen te zorgen. Deze score heeft namelijk ook een hoog ‘underscore’ gehalte en dat is wel jammer. Want hoe kan ik nou een score beoordelen die een ijzersterk hoofdthema heeft. Eigenlijk kan ik het vergelijken met de score van Man to Man (van Patrick Doyle). Deze score had ook een heerlijk hoofdthema maar de rest wat niet zo heel verrassend. Net zoals de score van Patrick Doyle heeft deze score momenten waar je als luisteraar niet op zit te wachten, momenten dat je vergeet dat je naar de score van Desplat zit te luisteren. En dat terwijl sommige tracks er juist uitspringen! Ik kan niets anders doen dan deze score belonen met een 6, het is jammer dat de muziek eromheen niet zo geweldig is als het hoofdthema (track 5) want anders had ik deze score makkelijk een 10 kunnen geven!